Konto księgowe biuro rachunkowe Lódź

Konto księgowe – specyficzne dla rachunkowości urządzenie ewidencyjne, które służy do bieżącego ujmowania operacji gospodarczych. Operacje gospodarcze zapisane na koncie podlegają sumowaniu, tworząc obroty konta, czyli sumę zapisów po jednej stronie konta.

Konto księgowe służy do grupowania jednorodnych operacji gospodarczych w celu odzwierciedlenia stanu i zmian określonego składnika aktywów, pasywów lub wyników (kosztów, przychodów, strat i zysków nadzwyczajnych). Zapisy na kontach dokonywane są najczęściej w mierniku pieniężnym.

Z pojęciem obrotu konta związane jest saldo konta, które jest różnicą pomiędzy obrotami konta. 

Konto księgowe może wykazywać dwa rodzaje sald:

• saldo początkowe (Sp) – określające stan składnika na początek okresu sprawozdawczego, oraz
• saldo końcowe (Sk) – mówiące o stanie składnika na koniec okresu sprawozdawczego.

Każde konto księgowe zawiera następujące elementy:

1. Nazwę konta (dostosowaną do istoty ujmowanych na nim składników lub zjawisk gospodarczych).
2. Symbol cyfrowy (ułatwiający jego identyfikację).
3. Dane identyfikacyjne operacji, tj: datę dokonania operacji, datę zapisu, numer dowodu księgowego, treść operacji.
4. Kwotę operacji.

Konto księgowe dwustronne, tzw. ”konto teowe (T)” wykazuje dwie strony:

• Strona lewa – nosząca nazwę Debet (Dt) lub Winien (Wn), gdzie zapisanie operacji gospodarczych określa się jako: obciążenia konta lub zapisanie w ciężar konta,
• Strona prawa – nosząca nazwę Credit (Ct) lub Ma (Ma), w przypadku którego zapisanie operacji nosi nazwę: uznania konta lub zapisania na dobro konta.

Z funkcjonowaniem kont księgowych wiążą się następujące czynności:

1. założenie konta,
2. otwarcie konta,
3. ewidencja operacji gospodarczych,
4. zamknięcie konta.

Można wyróżnić następujące (podstawowe) rodzaje kont:

1. Konta bilansowe (konta księgi głównej) – ewidencjonuje się na nich składniki aktywów i pasywów bilansowych:
   • konta aktywne – odpowiadają składnikom aktywów,
   • konta pasywne – odpowiadają składnikom pasywów,
   • konta aktywno-pasywne – mogą występować jednocześnie po stronie aktywów i pasywów bilansu;
2. Konta wynikowe (procesowe) – służące do ewidencji kosztów (strat) i przychodów (zysków);

Dodatkowo, ze względu na szczegółowość prezentowanych informacji, konta księgowe można podzielić na:

1. Konta syntetyczne – charakteryzujące się wyższym stopniem agregowania operacji gospodarczych niż konta analityczne.
2. Konta analityczne (konta ksiąg pomocniczych) – prowadzone są do kont syntetycznych (księgi głównej) w celu prowadzenia szczegółowej ewidencji. Sumy obrotów i sald kont analitycznych muszą zgadzać się z obrotami i saldami konta syntetycznego, do którego są prowadzone.

Centra odpowiedzialności biuro rachunkowe Lódź

Centra odpowiedzialności (ośrodki odpowiedzialności) – związane są z decentralizacją przedsiębiorstw. Oznaczają przydzielenie odpowiedzialności za określone wyniki do konkretnego menedżera. Centra odpowiedzialności są kwalifikowane w zależności od stopnia swobody menedżerów w zakresie uprawnień decyzyjnych i odpowiedzialności finansowej.

Wyróżnianych jest kilka rodzajów centrów odpowiedzialności.

• Centra kosztów – ośrodki odpowiedzialności za koszty. W centrach kosztów menedżer ma swobodę w podejmowaniu decyzji, których skutkiem są ponoszone koszty. Rozliczany jest przez swoich przełożonych z wysokości tych kosztów. Powinien być na bieżąco informowany o wysokości kosztów. Przykład menedżera – kierownik produkcji.
• Centra przychodów – ośrodki odpowiedzialności za przychody. W centrach przychodów menedżer jest odpowiedzialny za osiągnięcie planowanych przychodów i nie ma wpływu na kształtowanie cen oraz kosztów. W praktyce czyste centra przychodów są rzadko spotykane. Zwykle menedżer odpowiedzialny za przychody uczestniczy w planowaniu i kontroli przynajmniej niektórych kosztów, np. podróże swoich podwładnych i związane z nimi koszty. Przykład menedżera – kierownik działu sprzedaży.
• Centra zysków – ośrodki odpowiedzialności za zyski. W centrach zysków menedżer odpowiedzialny jest za przychody i koszty. Centra zysku powinny posiadać odpowiednią autonomię w zakresie wyboru odbiorców i kształtowania cen na sprzedawane produkty lub usługi. Taka sama autonomia powinna dotyczyć kształtowania poziomu kosztów. Przykład menedżera – w grupach kapitałowych, dyrektor zakładu produkcyjnego.
• Centra inwestycyjne – ośrodki inwestycyjne. Są takimi ośrodkami, gdzie menedżerowie są odpowiedzialni za przychody, za koszty oraz mają pewną autonomię w zakresie kształtowania zdolności produkcyjnych poprzez podejmowanie decyzji inwestycyjnych dotyczących zakupu nowych środków trwałych, takich jak: maszyny, urządzenia, środki transportowe czy budynki. Przykład menedżera – decyzje inwestycyjne są często podejmowane na wyższym szczeblu, np. dyrektora pionu produktowego, do centrum inwestycji często należy zarząd.

Trzeba mieć na uwadze, że zakres odpowiedzialności różnych menedżerów może się częściowo przenikać.